υπερτέλεια

η / ὑπερτέλεια, ΝΜ

νεοελλ.

βιολ. υπέρμετρη ανάπτυξη ορισμένων οργάνων τών οποίων το μέγεθος υπερβαίνει τις χρήσιμες διαστάσεις και γίνεται άχρηστο ή και επιβλαβές, όπως λ.χ. οι μεγάλοι χαυλιόδοντες τού μαμούθ κ.ά.

μσν.

ο μεγαλύτερος αριθμός («τὴν ὑπερτέλειαν τῶν πολεμίων», Σχολ.Ιλ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. hypertely < ὑπερ-* + -τέλεια (< -τελής < τέλος)].